Lieve mensen,
Vandaag is die dag dat ik alle laatste werkdingen nog even afmaak voordat er een wollige deken van feestdagen over ons neerdaalt.
Met als laatste op mijn to-do lijst ‘tekstje schrijven nieuwsbrief’ Met ‘Santa baby’ op de achtergrond en mijn kinderen in pyjama was het verleidelijk het even aan mijn nieuwe AI assistent te vragen. Maar ik hou eigenlijk van schrijven en probeer dat wat mij juist voldoening brengt niet uit te besteden om tijd te winnen. Ruimde AI maar de vaatwasser uit.
Ik hou er altijd wel van om me even in te graven en te doen alsof de wereld ophoudt te bestaan om op 1 januari opnieuw geboren te worden. Even vertragen. Ook al is dat natuurlijk ver van de waarheid en zullen we op 1 januari helaas weer voor dezelfde uitdagingen staan als vandaag. Maar misschien is dat juist wel goed. Ik dacht het afgelopen jaar vaak aan vertraging.
Niet alleen wanneer ik weer eens ergens stond te wachten op de NS. Maar vooral in relatie tot de opgaven waar we aan werken. Soms gaan zaken heel snel. Zo ben ik er echt trots op dat we dit jaar samen met onze partners zoveel van ons werk echt geïmplementeerd zagen.
De Netwerkintake training die we maakten in samenwerking met het UMC Utrecht ging afgelopen maand de 1500 gebruikers voorbij. Met het Fair Practice Lab trainden we honderden instellingen in Nederland om de Fair Practice Code toe te passen in de praktijk en meetbare impact te laten maken. Mensenkenners werd gebruikt door vele organisaties in de culturele sector, we trainden gemeente Amsterdam en vrijwilligers van het Pride festival om een meer inclusieve ervaring te kunnen bieden.
Dit zijn projecten die nu echte impact maken, maar aan veel van deze projecten hebben we jarenlang gewerkt. Die processen gaan soms trager dan wij zouden willen, want als je eenmaal ziet dat het anders kan, of zelfs moet, dan word je ongeduldig en zou je het liefst willen dat het direct werkelijkheid wordt.
Of dat altijd goed is, betwijfel ik steeds meer. Alle projecten waar wij aan werken, zijn onderdeel van grotere transities die plaatsvinden in de samenleving. En transities hebben baat bij traagheid. Want het zijn geen kleine veranderingen die er nodig zijn, maar aardverschuivingen; een inclusievere samenleving, mensgerichte zorg, duurzame energie, een nieuw idee over hoe onze psyche werkt.
En niet 1 persoon heeft daarvan de waarheid in pacht. En niet 1 partij kan het tempo bepalen. Verandering is ongemakkelijk en soms ronduit pijnlijk. Rustig, meerstemmig veranderen, kleine stappen vooruit en ondertussen elkaar niet loslaten. Ons in het proces niet uit elkaar laten spelen als samenleving: dat is de grote uitdaging. Zeker na dit jaar. Daar willen wij graag voor ontwerpen.
Komend jaar zullen wij ons daar ook weer keihard voor inzetten, samen met al onze onvermoeibare en inspirerende partners en daar kijk ik enorm naar uit!
Maar nu eerst even helemaal stilstaan en opladen.
Wij wensen iedereen hele fijne feestdagen en een heel gelukkig en gezond 2025.
Tot volgend jaar!
Een warme chocolademelk groet,
namens het hele Ink team,
Anna
