Dit is een vraag die ik mezelf stelde aan het begin van mijn stageperiode. Ik wilde altijd al iets betekenen voor mensen en voor de maatschappij, maar maatschappelijke problemen zijn nooit sunshine and rainbow. Na het bijwonen van het eerste interview, leefde ik erg mee met de geïnterviewde. Ik wist dat er zware onderwerpen aan te pas konden komen, maar was alsnog niet voorbereid op de intensiteit van emoties.
Achter het probleem schuilen veel complexe, dieperliggende kwesties, vaak verbonden met mensen die te maken hebben met diepere emoties. Als je mensen wil helpen, moet je er tegen kunnen, toch? Het voelde bijna als een kwetsbaarheid. De conclusie die ik toen trok: Harder zijn, want dat zorgt voor een goede focus en productieve rest van de dag. Uiteindelijk werd duidelijk dat interviews niet makkelijker worden, maar dat je er steeds beter op voorbereid wordt met ervaring, waardoor het makkelijker wordt om je te distantiëren op de juiste momenten.
Na hier gesprekken over gevoerd te hebben met collega’s, kwam ik tot de conclusie dat het beter is om empathie heel sterk te ervaren dan heel weinig. Want alleen dan kan je je doelgroep begrijpen en helpen; in het vervolg van dit project heb ik veel input kunnen geven, juist als gevolg van mijn empathisch vermogen. Dus: omarm het en maak er gebruik van, want dit is wat ons als social designers uniek maakt en in staat stelt echte verandering te creëren.
